Daken voor Armenië, 2021                                    Reisverhaal: door René van der Wal – 26 okt. 2021

Eindelijk is het dan zover: na maanden van aftellen, en onzekerheid of het allemaal door zal gaan of niet (vanwege corona).  Alle vrijwilligers moeten een PCR testbewijs halen, om te mogen vliegen naar Armenië.  Op vrijdag 22 oktober gaan we ‘s middags met de trein richting Schiphol. We hebben allemaal (20 vrijwilligers) een mooi blauw Noordermannen shirt aan met de tekst en het logo: Daken voor Armenië.

In de trein wekt dit al nieuwsgierigheid op bij de medepassagiers. Ik hoor om mij heen dan ook al allemaal vragen waar en wat we als groep gaan doen in Armenië. We raken in gesprek met een aantal mensen die ons een hart onder de riem steken voor het werk wat we gaan doen.

Vliegreis:

De heenreis duurt een dag langer door enig oponthoud en vertraging. Door personeelstekort bij het inchecken vertrekt onze vlucht later en missen we de overstap in Polen. Na een overnachting op het vliegveld in Warschau kunnen we de volgende dag via Oekraïne alsnog richting Yerevan. We hebben als groep nog steeds de blauwe shirts aan en leren onderweg verschillende Armeniërs kennen. Ze zijn allemaal oprecht geïnteresseerd in ons verhaal en vinden het geweldig dat we vanuit Nederland helemaal naar Armenië gaan om ons vrijwillig in te zetten voor de allerarmste gezinnen daar.

Doelstelling:

De doelstelling van onze reis is: in totaal de daken vervangen van 9 woningen welke in hele slechte conditie zijn en daardoor veel lekkages veroorzaken in de woningen. De woningen zijn ook nauwelijks geïsoleerd waardoor er veel schimmelvorming is en de kozijnen ook vaak verrot zijn. Doormiddel van vele sponsoracties, collectes en giften van vrienden, familie, kennissen en collega’s, is het ons gelukt de benodigde financiering hiervoor rond te krijgen.

Aankomst en verkenning dorp:

Na aankomst in de hoofdstad Yerevan, gaat onze reis verder met de bus naar de plaats van bestemming: Hartagyugh.

Na een korte nachtrust gaan we het project bekijken. Het dorp waar de huizen zich bevinden is klein. De wegen zijn onverhard en alles behalve vlak. Er loopt een hoofdgasleiding met aftakkingen bovengronds.  De Russische invloeden uit het verleden vind je overal terug. In de bouw van de huizen, auto’s enzovoort.  Bij verscheidene woningen stijgt een eigenaardige stinkende, zwarte rook op uit de schoorstenen. Doordat er weinig werk is, is er veel armoede wat een hoop problemen met zich meebrengt. Ze hebben bijvoorbeeld geen geld hebben om gas te betalen en daarom verbranden ze gedroogde mest in hun kachels. Er lopen ook veel zwerfhonden en -katten op straat. Op straat ligt overal zwerfafval. De huizen hebben geen mooie erf afscheidingen, laat staan strakke tuintjes. Het is een hele andere wereld dan waarin wij zijn groot gebracht en leven maar ook hebben de mensen daar een hele andere levensinstelling. Je kan het een kleine “cultuurshock” noemen.

Dienst:

Op zondagmiddag hebben we boven op de berg die uitzicht biedt over het dorp (en waar een groot verlicht kruis op staat), een kerkdienst gehouden. Na een overdenking en dankzegging hebben we afgesloten met samenzang.

Verblijf:

Als groep hebben we de beschikking over een “werkstübe”, een accommodatie waar we kunnen eten, drinken, douchen, relaxen en overnachten. Dit is tevens het onderkomen van Stichting Mensenkinderen van waaruit de projecten ter plaatse worden ondersteund en gecoördineerd. Tijdens ons verblijf hier hebben de twee dames in ons gezelschap ons voorzien van heerlijk eten, drinken en schone was en ’s avonds een hapje en een drankje.

Project:

Ons project waar we voor gekomen zijn, het repareren van daken en het vervangen van enkele kozijnen barst los op de maandagochtend. Het klimaat in Armenië is ook anders dan hier. Het koude ochtendgloren, maakt na 2 uur al ruimte voor de warme herfstzon. De bewoners van de huizen vinden het fijn dat we er zijn en we betrekken ze ook zoveel mogelijk bij het slopen van de daken, en het monteren van de nieuwe metalen daken. Door gebrek aan financiële middelen en hun sociale problemen zijn de meeste mensen hier alleen bezig met overleven. Hierdoor zijn ze niet echt bezig en ook niet in staat om hun onderkomen te verbeteren. Nu zien ze dat wij ze helpen. We brengen op deze manier hulp maar ook een stukje hoop en liefde. We hopen dat we de mensen ter plaatse de liefde van God hebben kunnen laten voelen. Ondanks de armoede worden we ontzettend gastvrij ontvangen door de bewoners. Tijdens de koffie- en lunchpauzes worden we ontzettend verwend met veel eten. Na afloop van de werkzaamheden heeft de burgemeester van het dorp ons een fotolijst met een oorkonde gegeven voor onze inzet voor het dorp.

Dankpunten:

Voor mij persoonlijk was het een reis om nooit te vergeten. Al tijdens de eerste kennismaking met het project, zo’n 1,5 jaar geleden (tijdens een bijeenkomst van Noordemannen waar verteld werd over het project), was ik getriggerd. Het heeft mij de ogen geopend. Ik vond het super spannend om in corana tijd te reizen, en wist totaal niet wat ik moest verwachten. Gelukkig kan ik nu terug kijken op een leerzame ervaring en geniet nu nog meer van de luxe die wij hier in Nederland bezitten. Ook hebben we ontzettend veel lol beleefd en zijn we als groep naar elkaar toe gegroeid door de ervaringen en de gesprekken met elkaar en de bewoners. En door het samenwerken aan de daken. Ik heb ervaren dat God ons behoedt heeft voor ongelukken. Hij heeft ons allen gestuurd en gebruikt, en Hij is met ons mee gegaan op reis en Hij heeft ons weer veilig thuis gebracht.

Eindnote:

Ik keek in het begin erg op tegen de reis,  een vorm van spanning of angst misschien. Maar tijdens de reis kreeg ik een mooi dagelijks woord via de mail die mij rust gaf, namelijk:

De Heer is mijn licht en mijn heil, voor wie zou ik vrezen? De Heer is mijn burcht, mijn behoud, voor wie zou ik beven?

Psalm 27:1